Hoeveel krijgen sluipschutters betaald in het Verenigd Koninkrijk?

1 / 7 Toon bijschrift + verberg bijschrift – (Foto: Leger van de VS) VIEW ORIGINAL 2 / 7 Toon bijschrift + verberg bijschrift – (Foto Krediet: Amerikaanse leger) VIEW ORIGINAL 3 / 7 Toon Caption + Hide Caption – (Foto Krediet: U.S. Leger) VIEW ORIGINAL 4 / 7 Toon Caption + Hide Caption – (Foto Krediet: U.S. Leger) VIEW ORIGINAL 5 / 7 Toon Caption + Hide Caption – (Foto Krediet: U.S. Leger) VIEW ORIGINAL 6 / 7 Toon Caption + Hide Caption – (Foto Krediet: U.S. Leger) VIEW ORIGINAL 7 / 7 Toon bijschrift + verberg bijschrift – (Foto: Leger van de VS) VIEW ORIGINAL

FORT BENNING, Ga. — Sniper kandidaat Spc. Logan Boling, gecamoufleerd in een ghillie-pak, had zich in het bos verstopt onder bladeren en takken voor wat wel uren leek. Hij probeerde onopgemerkt enkele honderden meters te kruipen, om een schot te lossen op een doel dat hij had uitgekozen.

Boling maakte echter een fout. De vegetatie die hij koos om zich onder te verbergen, verborg zijn wapen niet voldoende. De zon glinsterde op zijn loop, wat zijn positie onthulde aan de spotters die naar hem op zoek waren geweest. Boling was gezakt voor de uitdaging door zich te laten zien. Als gevolg daarvan haalde een instructeur hem uit de oefening.

Boling was niet de eerste die een fout maakte, en zou ook niet de laatste zijn. Elk jaar beginnen meer dan 300 soldaten aan de zeven weken durende U.S. Army Sniper School in Fort Benning, Georgia, maar alleen de besten van hen halen het einde van de cursus.

“De sluipschuttersschool is een van de zwaarste scholen in het leger, niet fysiek, maar mentaal”, zegt sergeant-majoor Brian Moran, een van de 11 instructeurs die toezicht houdt op de opleiding.

DAG ÉÉN: WELKOM OP DE SLUIPSCHUTTERSSCHOOL

Voor zonsopgang, begin augustus, meldden 46 soldaten zich voor de eerste dag van de sluipschuttersschool als onderdeel van Klasse 10-17 in Fort Benning, Georgia.

Elke nieuwe student, van soldaat eerste klas tot stafsergeant, had al aan veeleisende criteria voldaan om tot de school te worden toegelaten.

Alvorens een soldaat naar de sluipschuttersschool te sturen, beoordeelt de eenheid waar hij vandaan komt hem bijvoorbeeld op landnavigatie en schietvaardigheid. Diezelfde soldaten moeten ook slagen voor de lichamelijke geschiktheidstest van hun eigen eenheid en moeten uitzonderlijk hoge cijfers halen voor hun Armed Services Vocational Aptitude Battery. Ervaring als infanterie-, cavalerie- of Special Forces-soldaat is ook een vereiste.

Bovendien moest elke cursist een psychologische evaluatie ondergaan voordat hij toestemming kreeg om aan de opleiding deel te nemen, om er zeker van te zijn dat hij mentaal geschikt was om een sluipschutter te zijn.

“Sluipschutters worden vaak ingezet in kleine teams van twee man, wat een grote mentale vastberadenheid vereist om geconcentreerd te blijven op de taak die ze moeten volbrengen,” zei Moran. “Als individuen moeite hebben zich af te zonderen, kan de missie mislukken.”

Scherpschutters moeten fysiek fit, geduldig, gelijkmatig, rustig, slim, goed in wiskunde, behendig en adaptief zijn, zei Moran. Ze moeten ook in staat zijn om snel te oordelen en snel beslissingen te nemen.

Op een miserabel warme en vochtige dag in midden Georgia, stelden de soldaten zich op in een geïmproviseerd gymnastieklokaal, en wachtten op een nieuwe veeleisende fysieke fitheidstest. Ze moesten opnieuw aan het leger bewijzen dat ze fit genoeg waren om als sluipschutters te worden opgeleid.

Moran zei dat fitheid belangrijk is omdat sluipschutter zijn fysiek veeleisend is.

“In plaats van een normale rugzak van 35 pond, kan een sluipschutter tot 110 pond op zijn rug dragen en vele kilometers moeten lopen of zelfs kruipen om de missie te volbrengen,” zei Moran. “Omdat sluipschutters in kleine teams opereren, als de uitrusting nodig is, moet die door dat team worden gedragen.”

De studenten, nerveus en angstig, waren in afwachting van deze eerste evaluatie op de sniper school. Een voor een deden ze push-ups en sit-ups. Dan vielen ze uit op een nabijgelegen weg en bereidden ze zich voor op een 2-mijl loop die ze moesten voltooien in minder dan 16,3 minuten.

Alle studenten slaagden voor de test, maar toen ze klaar waren, waren ze allemaal uitgeput, zwaar ademend en met hun T-shirt doorweekt van het zweet.

Gewoonlijk zakken een paar studenten tijdens de eerste fysieke evaluatie en worden ze uit de cursus gezet. Maar deze dag slaagde elke student.

In de namiddag werden de studenten naar een schietbaan gebracht en getest op hun schietvaardigheid met de M4 karabijn, waarbij alleen het vaste vizier werd gebruikt.

Tijdens het schieten liepen de instructeurs op en neer om ervoor te zorgen dat de studenten de juiste technieken gebruikten die ze hadden geleerd.

Een paar studenten keken verward en verbijsterd. Het was duidelijk dat ze wat extra instructie nodig hadden. Instructeurs bogen zich geduldig voorover om vragen te beantwoorden en ervoor te zorgen dat ze het begrepen.

Tijdens het vuren veegden de studenten het zweet uit hun ogen terwijl ze met hun ogen dicht knepen in de hete zon. Ze waren ongemakkelijk, moe, heet en uitgeput. Zij konden zich echter niet door deze ongemakken van hun schietvaardigheid laten weerhouden. Na elk schot werden de scorekaarten verzameld en door de instructeurs geëvalueerd.

Twaalf studenten werden naar huis gestuurd.

DAG 2: HILLIE UITDAGING

Op de tweede dag leerden de studenten hoe ze een ghillie-pak konden maken, een soort camouflage die ontworpen is om te lijken op het gebladerte in de omgeving waar een sluipschutter zou kunnen opereren. Het pak helpt de omtrek van het lichaam van een sluipschutter te verdoezelen.

De leerlingen legden een net op een grote houten tafel en bevestigden dan geduldig stroken jute, bladeren, twijgen en ander gebladerte aan het net. Het resultaat was hun eigen persoonlijke kledingstuk dat hen zou helpen op te gaan in het natuurlijke gebladerte van het oefenterrein Fort Benning.

Leerlingen leerden ook camouflage aan te brengen op plaatsen die het ghillie-pak niet zou bedekken. Met behulp van spiegels, brachten ze de camouflage make-up aan op hun gezicht, nek en handen. Daarna controleerden ze elkaar om er zeker van te zijn dat er geen huid zichtbaar was.

Later op de middag, gekleed in hun overall en met camouflage make-up op hun gezicht, kregen de studenten de eerste kans om door de modder te kruipen als een echte sluipschutter.

Samen kropen de studenten enkele honderden meters door hoog gras langs de kant van een weg. Aan het einde van de weg keerden ze om en kropen verder door een diepe greppel gevuld met water, modder, rotsen, begroeiing en gevallen boomtakken.

Moran observeerde en coachte elke leerling terwijl ze door de greppel kropen en peddelden. “Kijk uit voor die steen,” riep hij. “En vergeet niet je ogen open te doen.”

Een deel van de oefening hield ook in dat leerlingen elkaar hielpen. Ze pakten elk een klasgenoot op en droegen hem een eindje in hun natte en modderige overalls. Daarna trokken ze een van hun maatjes terug langs de kant van de weg in het gras.

De training is bedoeld om sluipschutters voor te bereiden op een situatie waarin een van hun medesoldaten gewond is of gewond raakt. Het stelt hen in staat om het motto waar te maken: “Laat nooit een soldaat achter.”

Moran zei dat hij zich herinnerde dat hij zelf dezelfde oefeningen deed toen hij de sluipschuttersschool doorliep, en dat het hem deed glimlachen. Maar toen, zei hij, wist hij niet zeker waarom ze door de modder kropen.

Vandaag weet hij het. Een reden voor deze oefeningen, zei hij, is het testen van de duurzaamheid van de ghillie pakken. Wanneer de pakken in deze omstandigheden worden getest, blijven ze vaak haken aan rotsen of takken en scheuren. Een pak dat niet goed in elkaar zit zal uit elkaar vallen, zei hij.

“Het doel van deze training is om studenten te leren dat sluipschutter zijn een moeilijke en vuile baan kan zijn,” zei Moran. “Dit zijn de omstandigheden waarin sluipschutters zich vaak zullen bevinden.”

Misschien bent u ook geïnteresseerd in de volgende onderwerpen